Van wilskracht naar leven vanuit overgave

Van wilskracht naar overgave, leven uit liefde en met vrijheid Want ik dacht dat ik wel wist hoe het zat. Maar het tegenovergestelde bleek waar. Vorig jaar kozen we ander onderwijs voor onze kinderen (staatsvrije school) en in de aanloop daarnaartoe maakte we een lange reis met ons gezin in onze camperbus (zie de blogs daarover over check @ronniethecampervan eens op insta. Het heeft veel doen shiften. We brachten enkele weken door in de Pyreneeën op een magische plek met bijzondere mensen. Dat heeft me verruimd, doen ontwikkelen en groeien. Daaruit ontstond ook (nog meer) het Lichtwerk. De Lichtwerkerscirkel. Een bijzonder proces. Maar- daarna volgde een periode van verwarring. Wat staat me te doen? Waar mag m’n aandacht heen? In het niet weten ervaarde ik onzekerheid. Wat heb ik nu eigenlijk te brengen? Ik begreep er niets meer van. Aansluitend werd ik ziek en gaf me over aan m’n lijf. Waar ik einde van het jaar veelal zicht krijg op het komende jaar bleef het nu donker. Geen idee. Ik bleef erbij. Hoewel ik de neiging had dan maar hard te gaan werken of te willen weten, ik bleef aanwezig. Er ontstond er langzaamaan meer helderheid. Ik draaide een vrouwencirkel op 13 januari (my magic number) en ik ervaarde dat er veel meer diepte zit in m’n werk. Ik andere lagen aan kan boren. En kwam er juist meer geloof in wat ik kan en doe en mag zijn. December was integratietijd, zo bleek. Na deze heerlijke ervaring voelde ik weer wat moed. Ik volgde m’n innerlijke leiding en besloot een advertentie te plaatsen in een mooi magazine (deze wordt nog uitgebracht). Doe ik nooit! Nooit de roep toe gevoeld en ook nu zei mijn hoofd: why? Wat gaat dit brengen? Kost alleen maar geld. Maar ik voelde een heldere ‘ja’. Het dwong me tot de essentie van PUUR te komen. Zo min mogelijk woorden te gebruiken. De energie te voelen. Een prachtig proces! Dat was wat de advertentie me kwam brengen; een helder vertrekpunt. Daarna volgde automatisch ook wat meer duidelijkheid in m’n aanbod. Ik wisselde uit met m’n man, met dierbare collega-ondernemer sister en m’n vaste wijze vrouwen intervisie club. Ik ontving en kreeg inzicht. Maar er klopte iets nog niet. En zo boekte ik- ook weer geheel op gevoel een sessie bij een businessmentor. En ook hier zei mijn hoofd: dat is kostbaar. Is dat wel nodig? Toch ging ik, want ik had daar te zijn, zonder te weten wat het me bracht. Die dinsdag neemt ze me mee in m’n aanbod en als ik bij het punt van verwarring komt zegt ze: ‘ga er maar even mee wandelen’. Zodra ik buiten ben, weet ik het eigenlijk al. Bold decisions. Loslaten. Ruimte maken. En de weg vrij maken voor wat ik te creëren heb. Gaan staan in mijn kracht en leiderschap. Let’s go. In die energie stap ik vol goede moed de deur uit. Letterlijk luttele minuten erna gaf het leven een onverwachte wending. Wat bleek, m’n man had te horen gekregen dat zijn functie boventallig verklaard wordt. Met een paar maanden zit hij zonder werk. Boem. An unexpected turn of events. We voelden beiden meteen: wat een kans! Dit gebeurt voor je. Het is niet alleen voor mij, maar ook voor hem tijd om nog meer in zijn kracht te gaan staan. We will rock this together. Tegelijk maken we ook ruimte voor emotie en zorgen en het in de war zijn. Maar het overheersende gevoel is: laten we hierop proosten en let’s enjoy the ride. Dat plaatste de boel wel even in een ander perspectief. En toch voelde ik ook direct- de keuzes die ik maakte- die blijven. De volgende dag dacht ik heerlijk in flow m’n plannen in werking te gaan brengen. Maar het wilde niet. Ik voelde spanning. En het verwachte plezier in het verwerken en bewerken en schrijven van dat wat ik gister besloot bleef totaal uit. Nul, nada, noppes. Sterker nog, oude overtuigingen voerden de boventoon: ‘alles wat ik aan wil bieden is er al’. ‘Anderen doen het beter’, ‘wat heb ik nou te brengen?’. On top of that voelde ik me gekopieerd in m’n tekst op insta. Het was geen lekkere energie. Toch schreef ik een stukje. Toch prikte ik data. Want if anything, dacht ik, is het juist een schop onder m’n kont. No more waiting. Gaan staan. En als ik het even niet voel: Fake it till you make it. Ik heb gewoon een off day. Dacht ik. Dus vlak voor m’n lunchbreak bracht ik het de wereld in. Story en bericht op insta, facebook. Event op m’n site. Gauw doen dacht ik, húp springen. Het is gewoon groeipijn. Uit je comfortzone. Nieuw. Dat is wat ik voel, ik vind het gewoon eng. Maar er bleef ook een vraagteken in mij. Een soort zenuwachtigheid. Hoe wordt dit ontvangen? Waarom voel ik de flow niet? Vind ik dit nou echt zo spannend? Maar ik kon niet bij de energie komen. Ergens op de achtergrond voelde ik die wel. Maar ver weg. Er komen nauwelijks likes op m’n bericht. Ja, dacht ik, logisch. Want er zit een blokkade op, ik voel het. Ik besluit het maar even te laten. Ik deel met m’n sisters en hoewel ik het niet begrijp, voel ik me meer berustend in dat wat er is. Een van hen zegt: ‘wil je hier niet in meebewegen? De weerstand in gaan? Dat ga je voelen in je lijf’ . ‘Nee’, denk ik bij mezelf, ik wil meebewegen, maar wat betekent dat dan?’ De volgende dag besluit ik- ik neem rust. Ik lees een boek. Ik rommel in huis. Even wat afstand. Maar ik heb er wel last van. Wat is er toch aan de hand. Help! Beetje wanhopig word ik ervan. Yoga, mediteren, dansen, schrijven- wat is fijn? Ik voel het niet. ‘Niet hierin blijven hangen, dat werkt averechts, Gaby’ zeg ik mezelf, dus ik ga boven een beetje tutten en mediteer nog even. Dan is het alweer tijd om de kinderen op te halen. Ik deel nog even de turn of events met m’n businessmentor en zij zegt: neem de tijd maar even. Zoek de natuur op of doe iets creatiefs. En ineens weet ik het. Ik was in mijn proces met betrekking tot PUUR afgelopen weken en zeker ook met de inzichten van die dinsdag met m’n mentor een stevige beweging aan het maken. Maar het nieuws van m’n man was een soort plottwist met een 360 draai. M’n systeem en ik wilde nog steeds ‘rechtdoor’, maar het lukte niet en ik voelde dat er iets ‘off’ was en ik begreep het niet. Alsof ik door wilde lopen in dezelfde richting. Alleen de richting was al veranderd… In die energie heb ik toch een stapje in m’n plannen gezet. Geforceerd eigenlijk. Op wilskracht. Maar ik voelde dat de stroming ontbrak. Het werd me helder: ik had op dat moment in het Nu blijven. Niets doen. Stilte. Ik gaf me eraan over en zakte in het hier en nu. Nog geen uitvoering van plannen. Hier zijn en wachten tot er weer iets in beweging wilde komen. Overgave. En daarmee voelde ik het in klikken in m’n systeem. Adem, ruimte, bevrijding, vrijheid. Dit is het. ‘The storm had come to set you free’ En precies daar vanuit dat punt van ontspanning en overgave voel ik de stroom. Sneller en duidelijker dan ooit te voren. Die vrijheid, als alles er mag zijn. Wauw. Dit zijn pas Stappen. In innerlijk leiderschap. In verbinding met de bron. Met the voice of inner wisdom. Surrendering. En precies dit is waar m’n werk over gaat. Waar ook de ‘Vrouw van de Roos’ over gaat. And I am living it! (autocorrect maakt er: ‘I am loving it’ van. Dat ook 🙂 Met liefs, Gaby