M’n kind als spiegel- trouw zijn aan jezelf

Deze jongen van intussen 8 jaar oud heeft er totaal geen moeite mee links te gaan, als de andere 29 rechts gaan. Het bijzondere is dat ik zelf altijd zo mijn best deed aan alle verwachtingen te voldoen. M’n best te doen. Aardig te zijn. Studeren. Goeie baan. Zekerheid.

Let wel- ik had een heerlijke jeugd, maar mijn Ziel had een plan. Ik werd geboren en schrok me dood. Wat is het hier Eng op aarde. En zo paste ik me aan, voelde ik me veilig als ik in de maat liep. Mijn geboortehoroscoop en karakter- allemaal de neiging om me aan te passen. Goeie eigenschap, bruikbaar ook, maar niet als je niet bij jezelf blijft. Dan gaan externe factoren je leven bepalen.

Begin twintig raakte ik in m’n werkende leven al overspannen. Maar de echte turningpoint was toen ik geboorte gaf en moeder werd. Ik wilde het anders.

Want toen ging het niet alleen meer om mij. Ik wilde m’n hart volgen. Ik wilde het voorleven. En dat deed ik onder meer door mijn eigen bedrijf te starten. Daar ging heus een heel innerlijk proces aan vooraf (lees ook m’n levensverhaal). Want mag je werk doen wat gewoon superleuk is? Wat helemaal naar mijn hand gezet is? Met de onzekerheid van een eigen bedrijf? Het anders doen dan anderen? Gaan staan voor mijn waarheid? 

Dat vraagt ook offers. Gaat niet vanzelf. Maar trouw zijn aan jezelf- er is toch eigenlijk geen andere weg?

En nu leert mijn zoon me dit in het kwadraat 😉 Je niet aanpassen. Totaal buiten de maat lopen. Wow. Ik die dat juist een groot gedeelte van haar leven wel deed. Hij leert me veel. Next level. Moeilijker dan ik soms wens. Want kan ik me veilig voelen als we echt helemaal ons eigen pad lopen? Het dwingt me mijn waarheid te leven. Want eerlijk is eerlijk- eigenlijk voelt dit schoolsysteem voor ons allang niet meer kloppend. 

En nu kiezen we dan ook anders. En ook hier maken we offers. Onze veilige, bekende plek verlaten we. We moeten behoorlijk gaan reizen voor de nieuwe school. Ook financieel investeren we. Het is superspannend. Zorgen genoeg. 

Maar de gedachte aan onze kinderen die leren over de natuur. Nog meer leren te leven met de seizoenen. Leren over de aarde. Zien hoe je kunt zaaien, voeden, oogsten. Kunnen klimmen en ravotten. Je eigen plekje kunnen zoeken in de ruimte op een kussentje. Uit eigen beweging dingen kunnen leren. Zonder een neptaart op een digibord, maar een echte lekkere. Zelfgebakken broodjes maken, een altaartje in het midden en een echt kaarsje. Kleine klasjes. Zelfbewuste juffen. Mensen met een visie. Juffen die het kind zien en werken vanuit vertrouwen. Vol vertrouwen in het kind. En zijn of haar proces. Een school waar wij ze met 100% vertrouwen naartoe brengen. Er 100% achter kunnen staan. 

Hoe kunnen we anders, hoe eng ook, dan hier vol voor te gaan. 

En het verhaal eindigde hier niet. Want langere tijd droomden we van een langere reis samen. Maakte niet eens zoveel uit waarheen. De wereld in. Samen. We zagen dit moment in ons leven als uitgelezen kans. 

We zijn er vol voor gegaan en kochten een campervan om die vervolgens te strippen en weer op te bouwen zo vertrokken we. Met z’n vieren en ons hondje. De wereld in. (blog hierover volgt!)

En in het najaar begon ons nieuwe avontuur op de nieuwe school.